W roku 1863 powołano do życia gazownię miejską , jej budowniczym był Wilhelm Konhardt. Dostarczała ona rocznie 100 mln stóp sześciennych gazu. Długość sieci ok. 10 km, 2000 odbiorców prywatnych i 290 publicznych. W okresie powojennym funkcjonowało w tym miejscu również jako Miejskie Wodociągi, Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, tutaj też znajdowała się pierwsza zajezdnia autobusowa komunikacji miejskiej (1958 rok). A po okresie przekształceń własnościowych w Polsce przyjęło nazwę Świdnickie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji. ŚPWIK sp.z o.o. posiada w swych strukturach 2 ujęcia wody pitnej dla miasta. Zarządza siecią wodociągową o łącznej długości 173 km, na której wykonane jest 2671 przyłączy do budynków. Długość sieci kanalizacyjnej wynosi 147 km na której wykonane jest 2766 przyłączy do budynków. janusz50938
Z historii Gazowni Miejskiej:
W opracowaniu Statistische Mittheilungen über die Gasanstalten, Deutschlands, Oesterreichs und der Schweiz, Lothar Diehl, München 1877 jest taki opis świdnickiej gazowni wg stanu z roku 1868: dyrektor - pan Schlosser, architekt (budowniczy?) - W. Kornhardt ze Szczecina. Otwarta 28 Sierpnia 1863. Zasilana węglem z szybu Wrangel w Wałbrzychu. Gazownia miała m.in. 17 owalnych retort systemu Kornhardta 20"x14"x8' (jeden piec po 7 retort, dwa po 4 i jeden po 2), dwa zbiorniki gazu o pojemności 618 m3 każdy. Roczna produkcja gazu w 1867: 231900 m3, maksymalna dobowa produkcja: 1298 m3, minimalna: 217 m3. Stąd wniosek, że na początku gazownia produkowała gaz na miejscu, z wałbrzyskiego węgla. Być może później (przed rokiem 1911) odstąpiono od produkcji na miejscu wykorzystując gaz przesyłany z Wałbrzycha. Dodał Petroniusz.